Asken

Han rekk heilt opp.

Å stå. Tett inntil han. Og sjå opp. Høgt opp. Heilt opp.
Likar det. Å sjå slik. Heilt opp.
Han er gamal. Mykje eldre enn eg. Eldre enn han som er far min.
Eldre enn han før han att òg. Han er eldre enn alle eg veit om.

Asken.

Å stå slik. Tett inntil. Stø seg med handa mot ru, gamal bork.
Kjenna han. Mot huda. Godt.
Ein lyt det, lyt støa seg når ein ser opp slik. Høgt opp. Høgast opp.
Ein vert ustø då. Og lyt støa seg mot han.

Asken.

Dei er store. Greinane.
Som store, tjukke, svarte blodårar mot grårosa himmel.
Ut frå desse tjukke hovudårane spreier det seg hundervis,
tusenvis av årar. Tynnare. Tynnare. Tynnast. Heilt ut. Til over heile det grårosa.
Himmelblodet strøymer gjennom askeårane. Svart blod vert pumpa. Gjev liv.
Til grårosa himlar, til skyene, til fuglane som svevar utan lyd der oppe.

Asken.

Utan han ville himmelen døy. Sola ville slutta brenna. Månen og stjernene ville slokna.
Skyene ville detta ned og fuglane ville ikkje kunna sveva der, høgst oppe.


-Hogg han aldri! Hogg han aldri!

Asken.

(rb, des2011)