Vegen

Vegen min er einsam der han ligg bortetter, vidare, oppover, nedover,svingande til høgre, til venstre. Ingen som går på han lenger.

Eg skal gå han ein dag.

Lyt gå han seint. Med langsame steg, Treng ikkje vera lette. Han likar tunge, langsame steg. Stundom skal eg trø på han i midten, der kor graset veks høgt. Stundom der hjula, for mange år sidan, laga spor. Hardpakka, fin grus. Eg lyt òg gå på sidene, begge sidene, der restar av lausgrusen framleis ligg. Viktig det, å gå slik, over heile vegen, med tunge,langsame steg.

-Ja, du er ute å går på vegen din du, vil vegen tenkja, reflekterande og lågmælt når eg trør slik på han. -Ja, vil eg tenkja attende til han,-eg gjer det. Så vil det vera tenkjestilla ei stund, medan eg trør slik, med tunge, langsame steg, over heile vegen.

-Ja, eg kjenner at det er deg, vil han tenkja nedst i dumpen, der mellom den skeive stabbesteinen og krokfurua som har lagt røtene sine halvveges inn i lausgrusen. Han er kjenslevàr der.Eg vil stega nokre steg, før eg tenkjer; - Ja, du gjer nok det du. Eg vil tenkja det med litt lysare tanke, litt lettare. Og stega mine vil verta litt kortare.Oppover brekka mot Ljomadiksteinen, vil stega letna endå meir, tankane verta ljosare.

Oppe ved steinen vil eg stogga. Ikkje tenkja noko. Berre stå slik, med eine foten i lausgrus, den andre på hardpakka fin grus. Vegen vil teia, ikkje tenkja han heller. Me vil berre vera. Litt mindre einsame. Begge to.

Eg skal gå han ein dag.

(rb. jan2012)