Vatnet

Det er natt no, over vatnet. 
Berre eit stille sus frå mørke skogar. 
Toppane på grantrea i veståsen 
teiknar spir, som på ein katedral,
mot blåsvart himmelrand.
Vatnet søv no,
med ei tynn og lett dyne
av ørsmå skoddedropar over seg.
Høgst oppe på ein djuplilla himmel
freistar halvmånen, som best han kan,
å mala vasspegelen med sølvpenselen sin.
Eit kor av blenkjande stjerner blinkar med augo,
mest som dei tek mål
av kunstverket hans der nede på lerretet.
Frå mørk skog lèt såre ul.
Det er bergulven. Han gret.
Han får eit svar frå vatnet.
Eit svak og sårt lite ’-kveek’, kan høyrast frå under skoddedyna.
Det er andriken som mest kviskrar ’-kvar eer du?’
Så stilla. Bergulven teier.
’-Kvar er du, kvar er du?’,
lyder det sårt og svakt, men underleg nært.
’-Kvar er du, kvar er du?’
lèt det sårt inni meg.






(rjh-feb2012)