Plastperler på trådar

- Må du sitja i den stolen?

Ho tenkjer det, eg veit det, ho tenkjer ofte slik, det veit eg- du sit alltid der, i den hersnes stolen, tenkjer ho.

Stolen, han er grøn. Ulike grønfargar. Med nokre tynne lysebrune striper nedetter.

– Skulle ha ordna taket snart, det lek verre enn nokon gong ved skorsteinen, tenkjer han, han tenkjer mindre enn henne, men stundom tenkjer han, slike tankar som er harde, lik steinar, ikkje alle steinar, men nokre, dei som er harde, nokre er mjuke, det veit eg.

Stolen er mjuk. Gamal. Og slitt. Eldre enn han som sit i han og tenkjer. Stolen kom i hus ein gong før han var fødd. – Det regnar, seier ho som sit på ein kjøkenstol ved kjøkenbordet. Ho sit ofte der. Det veit eg, for det ser eg ofte når eg sit på krakken ved vindauga når det er mørkt ute og lyst inne, då sit eg ofte der, på krakken ved vindauga og ser ut i det inne som er som ein film der ute, på andre sida av vindauga. Det er best lys der. På kjøkenet, under taklampene. Lysrøyr. Det eine røyret blinkar. Det har det gjort lenge. Så lenge eg kan hugsa har det blinka. Så lenge ho kan hugsa har det blinka. Det veit eg.

Ho sa det ein gong med sintestemma si til han som sat i den grøne stolen. Ho likar ikkje den stolen. Stundom flyttar ho han når han som plar sitja i han er ute og arbeider med noko, stein, buskar eller noko med traktoren. Men brått er han attende på staden sin, stolen, nett utanfor opninga til kjøkenet, i stova, då ser ho han frå kjøkenstolen der ho sit under blinkande lysrøyr. Stundom blinkar det i ein rytme. Mest som ein song. Ho likar det. Song. Ho syng ofte. Inni seg. – Mm, seier han, i stolen som har høg rygg med nakkepute påsydd. Han er òg grøn, med brune striper nedetter seg.Det veit eg.

Stundom seier han ting. Då oftast korte ting. - Det er noko eg lyt seia no, tenkjer han medan han kjenner at han burde sei tinga oftare. Ho sit ved kjøkenbordet og trer nokre plastperler inn på trådar. Best det, å sitja ved kjøkenbordet og syngja inni seg etter rytmen frå røyret når ein skal tre plastperler på trådar. Nedst har ho tjukke tøflar på seg. Dei er av mjukt skinn av noko slag . Grå. Det er kaldt på golvet. – Ikkje gjer det, tenkjer ho, -ikkje gjer det, ikkje gjer det!

Han faldar saman den vetle lommekniven. Svart plast på utsida, og to knivblad. Eit lite og eit større. Det store brukar han til litt større oppgåver utomhus. Når han skal skjera over eit tau eller liknande. Det vesle bladet nyttar han inne. I stolen. Som neglerensar, og stundom i øyro. – Åh, stønnar han når han reiser seg frå stolen. – Faen!, tenkjer ho. Det er kaldt på kjøkengolvet, men ho ensar ikkje det. – Hmmm, seier han, -seks grader. Han står på andre sida av kjøkenbordet, rett under lampa som blinkar og syng inni henne. Men no syng ho ikkje meir.

– Erter, kjøt og flesk, seier ho.Det veit eg.

(rjh.2011)