Stubben

Denne stubben eg sit på, er min. Likar ikkje stubben min. Han er mørk. Likar meg ikkje her. Høyrer ikkje heima her heima. Lik alle stubbane her. Dei høyrer heller ikkje heima her heima. Høyrer nok heima ein heilt annan stad gjer dei . Ein kan sjå på graset når ein sit slik. Graset, som sikkert veks grønt når det er lys der ute. Før, då det var skog her, var alt mørkt . Brunt og svart. Mørkt. Når det var lyst ute òg. Det var mørkt då òg. Var alltid mørkt her inne. I skogen. Granskogen. Inni alle stubbane var det mørkt. Alltid. Inni stubben min var det òg slik. Dei store grantrea som stod på stubbane før, på alle dei lysesvarte stubbane, skygga for sola. Det var slik. Sola kom ikkje til. Ho fekk ikkje skina der som graset, det som sikkert veks grønt når det skin sol på, skulle veksa. Graset fekk ikkje veksa der mellom grantrea. Det fekk aldri veksa grønt. Ikkje svart heller. Vart aldri noko farge på det i det heile. Sola fekk då ikkje skina der. Slik var det før, den gongen stubbane bar vekta av dei tunge, store grantrea på seg. Men no, når stubbane ikkje har trea på seg, no når trea sikkert har blitt til hus, eller papir, eller noko anna som vert laga av gran, ja no får sola lov å skina. Der gras skal veksa grønt, mellom alle stubbane. Difor er det gras her no. Gras som sikkert er grønt når sola skin på det. Det som er svart her i skogbrynet. Ja slik er det nok. Er ikkje her når det er lyst. Likar ikkje lyset. Likar stubben min eg. Han som ikkje høyrer heima her heima. Me er like, me to, stubben min og eg.

(rb)